اختلال های اضطرابی چیستند؟

اختلال اضطراب نوعی بیماری روانی است. فرد دچار اختلال اضطراب، ممکن است به چیزها و موقعیت‌های خاص با ترس و وحشت واکنش نشان دهد. همچنین ممکن است علائم فیزیکی اضطراب مانند تپش قلب و تعریق را تجربه کند.

داشتن مقداری اضطراب طبیعی است. اگر مجبور باشید با مشکلی در محل کار خود روبرو شوید، به مصاحبه بروید، در آزمونی شرکت کنید یا تصمیم مهمی بگیرید، ممکن است احساس اضطراب یا عصبی بودن کنید. داشتن اضطراب می‌تواند تا اندازه ای سودمند باشد - به شما کمک ‌کند تا موقعیت‌های خطرناک را تشخیص داده و توجه خود را بر آن متمرکز کنید و کوشش خود را برای از میان برداشتن و حل افزایش دهید تا ایمن بمانید.
اما یک اختلال اضطراب فراتر از عصبی بودن، وجود دارد که ممکن است هر از گاهی وجود آن را احساس کنید. اختلال اضطرابی زمانی رخ می‌دهد که:
1- اضطراب در توانایی های عملکردی شما اخلال ایجاد کند.
2- واکنش‌های شما اغلب متناسب با موقعیت‌ها نباشد (واکنش‌های بیش از اندازه).
3- نتوانید پاسخ‌های خود را در برخی موقعیت‌ها کنترل کنید.

کودکان، نوجوانان و بزرگسالان می‌توانند اختلالات اضطرابی را تجربه کنند. زنان تقریباً دو برابر مردان احتمال ابتلا به آن را دارند. اختلالات اضطرابی می‌توانند گذران روز را دشوار کنند. خوشبختانه، چندین درمان مؤثر برای این شرایط وجود دارد.

انواع اختلالات اضطرابی
طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا (DSM-5)، انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد. انواع اختلالات اضطرابی عبارتند از:

اختلال اضطراب فراگیر (GAD): این بیماری باعث ترس، نگرانی و احساس مداوم غرق شدن در مشکلات می‌شود. این بیماری با نگرانی بیش از حد، مکرر و غیرواقعی در مورد چیزهای روزمره، مانند مسئولیت‌های شغلی، سلامتی یا کارهای روزمره مشخص می‌شود.

آگورافوبیا: این بیماری باعث ترس شدید از غرق شدن در مشکلات یا ناتوانی در فرار یا دریافت کمک می‌شود. افراد مبتلا به آگورافوبیا اغلب از مکان‌های جدید و موقعیت‌های ناآشنا، مانند مناطق بزرگ، باز یا فضاهای محصور، جمعیت و مکان‌های خارج از خانه خود اجتناب می‌کنند.

اختلال هراس: این بیماری شامل حملات هراس غیرمنتظره متعدد است. یکی از ویژگی‌های اصلی این بیماری این است که حملات معمولاً بدون هشدار اتفاق می‌افتند و به دلیل سلامت روان یا وضعیت جسمی دیگری نیستند. برخی از افراد مبتلا به اختلال هراس نیز به آگورافوبیا مبتلا هستند.

فوبیاهای خاص: فوبیا زمانی است که چیزی باعث می‌شود شما احساس ترس یا اضطرابی کنید که آنقدر شدید است که به طور مداوم و به طور غیرقابل تحملی زندگی شما را مختل می‌کند. صدها نوع مختلف فوبیا وجود دارد و تقریباً برای همه آنها یک تشخیص وجود دارد: فوبیای خاص. فقط یک فوبیا، آگورافوبیا، یک تشخیص متمایز است.

اختلال اضطراب اجتماعی: این بیماری (که قبلاً به عنوان فوبیای اجتماعی شناخته می‌شد) زمانی اتفاق می‌افتد که شما ترس شدید و مداوم از قضاوت منفی و/یا مشاهده شدن توسط دیگران را تجربه می‌کنید.

اختلال اضطراب جدایی: این بیماری زمانی اتفاق می‌افتد که هنگام جدایی از یکی از عزیزان، مانند مراقب اصلی، احساس اضطراب بیش از حد می‌کنید. در حالی که اضطراب جدایی در نوزادان و کودکان نوپا یک مرحله طبیعی از رشد است، اختلال اضطراب جدایی می‌تواند کودکان و بزرگسالان را تحت تأثیر قرار دهد.

سکوت انتخابی: این اختلال زمانی روی می‌دهد که شما در موقعیت‌های خاص به دلیل ترس یا اضطراب صحبت نمی‌کنید. این بیماری معمولاً کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند نوجوانان و بزرگسالان را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

سایر بیماری‌های روانی، ویژگی‌های مشترکی با اختلالات اضطرابی دارند. این موارد شامل اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اختلال استرس حاد و اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) است.

اختلالات اضطرابی چقدر شایع هستند؟
اختلالات اضطرابی از جمله شایع‌ترین بیماری‌های روانی هستند:
هراس های خاص تا ۱۲٪ از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
اختلال اضطراب اجتماعی حدود ۷٪، اختلال اضطراب فراگیر حدود ۳٪، ترس از فضای باز تا ۱.۷٪ و اختلال اضطراب جدایی نزدیک ۴٪ از کودکان، ۱.۶٪ از نوجوانان و تا ۱.۹٪ از بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
سکوت انتخابی کمترین شیوع را در بین اختلالات اضطرابی دارد. این اختلال بین ۰.۴۷٪ تا ۰.۷۶٪ از جمعیت ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.


علائم اختلالات اضطرابی چیست؟
علائم اختلالات اضطرابی بسته به نوع آن متفاوت است.

علائم روانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

احساس وحشت، ترس، وحشت و ناراحتی.
احساس بی‌قراری یا تحریک‌پذیری.
افکار وسواسی غیرقابل کنترل.
مشکل در تمرکز.
علائم جسمی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بی‌قراری.
تپش قلب.
تنگی نفس.
تنش عضلانی.
دست‌های سرد یا عرق کرده.
خشکی دهان.
حالت تهوع.
بی‌حسی یا سوزن سوزن شدن در دست‌ها یا پاها.
مشکل در به خواب رفتن یا در خواب ماندن (بی‌خوابی).
اگر مرتباً این علائم را تجربه می‌کنید، صحبت با پزشک یا متخصص سلامت روان بسیار کمک کننده است.

چه چیزی باعث اختلالات اضطرابی می‌شود؟
مانند سایر انواع بیماری‌های روانی، پژوهشگران دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی باعث اختلالات اضطرابی می‌شود. اما آنها بر این باورند که ترکیبی از عوامل در این امر نقش دارند:

عدم تعادل شیمیایی: چندین انتقال‌دهنده عصبی و هورمون در بدن آدمی در پدید آمدن اضطراب نقش دارند، عدم تعادل در این مواد شیمیاییاز جمله نوراپی نفرین، سروتونین، دوپامین و گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA). می‌تواند در اختلال اضطراب نقش داشته باشد.

تغییرات مغزی: بخشی از مغز شما به نام آمیگدال نقش مهمی در مدیریت ترس و اضطراب دارد. مطالعات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی، فعالیت آمیگدال را در پاسخ به نشانه‌های اضطراب افزایش می‌دهند.

ژنتیک: اختلالات اضطرابی معمولاً در خانواده‌های بیولوژیکی ارثی هستند. این نشان می‌دهد که ژنتیک ممکن است نقشی داشته باشد. اگر یکی از بستگان درجه یک (والدین بیولوژیکی یا خواهر و برادر) شما مبتلا به اختلال اضطراب باشد، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن باشید.

عوامل محیطی: استرس شدید یا طولانی مدت می‌تواند تعادل انتقال‌دهنده‌های عصبی که خلق و خوی شما را کنترل می‌کنند، تغییر دهد. تجربه استرس زیاد در یک دوره طولانی می‌تواند در ایجاد اختلال اضطراب نقش داشته باشد. تجربه یک رویداد آسیب‌زا نیز می‌تواند باعث اختلالات اضطرابی شود.

تشخیص و آزمایش‌ها
اختلالات اضطرابی چگونه تشخیص داده می‌شوند؟ اگر شما یا فرزندتان علائم اختلال اضطراب را تجربه می‌کنید، به یک ارائه‌دهنده خدمات درمانی مراجعه کنید. آنها با یک ارزیابی پزشکی شروع می‌کنند. آنها معاینه فیزیکی انجام می‌دهند و در مورد سابقه پزشکی شما، هر دارویی که مصرف می‌کنید و اینکه آیا هر یک از اعضای خانواده شما به اختلال اضطراب مبتلا شده‌اند یا خیر، سوال می‌کنند.

هیچ آزمایش خون، اسکن یا تصویربرداری وجود ندارد که بتواند اختلالات اضطرابی را تشخیص دهد. اما ارائه‌دهنده خدمات درمانی شما ممکن است برخی از این آزمایش‌ها را برای رد کردن بیماری‌های جسمی یا فیزیکی که ممکن است باعث علائم شما شوند، مانند پرکاری تیروئید، انجام دهد. اگر علت جسمی زمینه‌ای وجود نداشته باشد، ارائه‌دهنده خدمات درمانی شما ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد.

یک متخصص سلامت روان، مانند روانشناس یا روانپزشک، مصاحبه یا نظرسنجی انجام می‌دهد و در مورد علائم، عادت های خواب و سایر رفتارهای شما پرسش هایی را می‌پرسد. آنها از معیارهای طبقه بندی بیماری های روانشناختی (DSM-5) (انجمن روانپزشکی آمریکا) برای تشخیص اختلالات اضطرابی استفاده می‌کنند.

معمولاً، ارائه‌دهنده خدمات درمانی تشخیص خود را بر اساس موارد زیر انجام می‌دهد:

علائم گزارش شده شما، از جمله شدت و مدت زمان آنها.
بحث در مورد چگونگی تداخل علائم با زندگی روزمره شما.
مشاهده نگرش و رفتار شما توسط ارائه‌دهنده خدمات درمانی.

مدیریت و درمان
اختلالات اضطرابی چگونه درمان می‌شوند؟
اختلال اضطرابی مانند هر بیماری دیگری است که نیاز به درمان دارد. شما نمی‌توانید خودتان آن را به طور کامل از بین ببرید. این موضوع به انضباط شخصی یا نگرش مربوط نمی‌شود. پژوهشگران در چند دهه گذشته در درمان بیماری‌های روانی پیشرفت زیادی داشته‌اند. ارائه دهنده خدمات درمانی شما یک برنامه درمانی متناسب با شما تنظیم خواهد کرد. برنامه شما ممکن است شامل ترکیبی از مصرف دارو همراه با روان درمانی باشد.

دارو برای اختلالات اضطرابی
داروها نمی‌توانند اختلال اضطرابی را درمان کنند. اما می‌توانند علائم را بهبود بخشند و به شما در عملکرد بهتر کمک کنند. داروهای اختلالات اضطرابی اغلب شامل موارد زیر هستند:

داروهای ضد افسردگی: در حالی که آنها عمدتاً افسردگی را درمان می‌کنند، این داروها می‌توانند به اختلالات اضطرابی نیز کمک کنند. آنها شیوه استفاده مغز شما از مواد شیمیایی خاص را برای بهبود خلق و خو و کاهش استرس تنظیم می‌کنند. داروهای ضد افسردگی ممکن است مدتی طول بکشد تا اثر کنند، بنابراین بکوشید در هنگام مصرف داروهای ضد افسردگی بردبار باشید. SSRIها و SNRIها انواع داروهای ضد افسردگی برای کنترل اضطراب هستند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای گزینه دیگری هستند، اما عوارض جانبی بیشتری ایجاد می‌کنند.

بنزودیازپین‌ها: این دسته از داروها ممکن است اضطراب، وحشت و نگرانی شما را کاهش دهند. آنها به سرعت اثر می‌کنند. آنها همچنین پتانسیل اعتیادآوری دارند. بنابراین باید آنها را حتماً زیر نظر پزشک و با احتیاط مصرف کنید. پزشک شما ممکن است برای کوتاه مدت بنزودیازپین تجویز کند و سپس به تدریج مصرف آن را کاهش دهد. بنزودیازپین‌هایی که می‌توانند به درمان اختلالات اضطرابی کمک کنند عبارتند از آلپرازولام، کلونازپام، دیازپام و لورازپام باشند.

بتابلوکرها: این داروها می‌توانند به کاهش برخی از علائم جسمی اختلالات اضطرابی، مانند ضربان قلب سریع، لرزش و رعشه کمک کنند. آنها جنبه‌های روانی اختلالات اضطرابی را درمان نمی‌کنند.

پزشک شما با شما همکاری خواهد کرد تا ترکیب و دوز مناسب دارو را پیدا کنید. بدون مشورت با پزشک، دوز را تغییر ندهید یا مصرف داروها را قطع نکنید. آنها شما را پیوسته زیر نظر خواهند داشت.